Het is ochtend. We hebben nog vijf minuten voor vertrektijd naar school. Net tijd genoeg om de schoenen, jassen, mutsen en sjaals aan te doen van de kinderen, te voet naar school te gaan en net op tijd aan te komen.
“Mama waar zijn mijn winterlaarzen?!” wordt vlotjes gevolgd door mijn standaardantwoord: “op zijn plaats”.
Dat bleek dus niet te kloppen. Als een kip zonder kop loop ik dan door de gang, want waar kunnen die hoge winterlaarzen van mijn 10-jarige dochter zijn. Niet bepaald een klein schoentje dat je niet meteen ziet staan. Er zijn ook geen 101 plaatsen waar we kunnen zoeken naar schoenen.
Ondertussen tikt de klok en wordt het heel scherp om nog tijdig op school te geraken. Ik krijg het warmer van binnen. Ik begin sneller te ademen. Ik loop nog meer heen en weer. Te laat komen op school staat niet ‘in mijn woordenboek’ en is dus geen optie.
“Laat ze dan andere schoenen aantrekken”, suggereert mijn man. Ook dat wringt, want het ‘pietje precies’ in mij vindt het dan belangrijk dat de juiste schoenen bij de juiste outfit worden gedragen. In dit geval had ze een kleedje aan en vind ik de laarzen mooier dan lage schoenen.
Ik probeer mezelf toch toe te laten om in te gaan op die suggestie. “Voor één keer een andere schoen is inderdaad geen ramp”, denk ik dan.
Verschillende gedachten spoken in mijn hoofd: “Hoe is dit toch weer mogelijk”, “Waarom is het zo moeilijk de dingen op zijn plaats te leggen”, “Wie heeft de schoenen verlegd”. Ik kijk in de garage, in de gang op de grond…..
Uiteindelijk gaat mijn hoofd voor de eerste keer omhoog. Op een legplankje dat hoog is bevestigd en waar in principe enkel de kleine schoenen van onze 4-jarige dochter staan…daartussen liggen de hoge winterlaarzen gewrongen en dubbel geplooid.
Wat een idee!!
Kinderen en man vlug de deur uit, iedereen in de juiste vestimentaire combinatie en ik nat in het zweet, buiten adem en hoofdpijn door me zo op te jagen.
Van nature ben ik een georganiseerd iemand. En dat is geen overbodige luxe als mama van drie. Deze situatie was echter mijn alarmbel, waarbij ik weet dat ik weer op mijn punt ben aangekomen waar ik geen overzicht meer heb over de zaken en ik niet meer weet waar ik mijn sleutels, of in dit geval schoenen, heb gelegd.
Het is het moment waarop ik besef dat ik weer te veel hooi op mijn vork neem en gas moet terugnemen.
Ken jij ook jouw alarmbel, jouw moment waarbij je weet dat je moet luisteren naar jouw lichaam en de zaken anders aanpakken. Tijdens een coachingsessie gaan we hierop dieper in zodat je een goede work-life balance kan vinden die past bij jouw leven. www.releve-coaching.be
