We vulden onze zomervakantie dit jaar voor de eerste keer anders in. De kinderen worden groter en dat biedt meer mogelijkheden. We boekten een weekje surfkamp voor het hele gezin.
Als amateurs van het eerste uur, volgde dus iedereen surfles.
We vertrokken vol goede moed. We waren een beetje onzeker over wat ons te wachten stond, maar we hadden er vooral veel goesting in. Ik had voor mezelf de verwachtingen heel laag gezet: “Ik zie wel waar ik geraak. Ik verwacht niet dat ik na een week al op een surfboard sta.”
Ook al vertrok ik met die gedachte, toch hoopte ik stiekem dat er zich een mirakel zou voltrekken en ik een surfwonder zou blijken te zijn.
Niet dus. 😉
Het werd een verhaal van veel vallen, vallen, nog eens vallen en (proberen) opstaan. Ik werd ontelbare keren omvergeblazen door de golven. Ik lag even snel weer naast mijn surfboard dan dat ik erop lag.
Ik was daar ook niet alleen als persoon die zelf wou leren surfen. Ik blijf vooral ook mama. Het gebeurde dus regelmatig dat mijn zoontje (die een surfheld bleek te zijn) naast mij riep: “Mama mama, je moet kijken wat ik kan”. Ik was zonet weer ‘opgegeten’ door een golf, wat me een stevige tuimeling onder water opleverde. En eindelijk opnieuw boven water, wist ik niet meteen waar ik me bevond. “Het gaat nu niet, jongen”, was het enige wat ik nog gezegd kreeg.
Je kan dus wel zeggen dat ik mijn, heimelijke, doel niet echt heb bereikt. Ik ben enkele keren recht geraakt op het surfboard, maar laten we dat eerder bestempelen als toevalligheden dan wel als gecontroleerde acties.
De eerste dagen was ik dan ook een beetje teleurgesteld in mezelf. Enigszins gefrustreerd zelfs. Na een paar dagen, en wat meer afstand nemende van de situatie, besefte ik beter wat ik had gepresteerd.
Ondanks de spierpijnen, ondanks de ontelbare keren dat ik ben gevallen, peddelde ik telkens opnieuw het ruime sop in. Of het nu een stormachtige zee was die me omver blies of een te kalme zee waarbij ik me suf moest peddelen om een golf te kunnen nemen, ik deed het.
Ik besefte dat ik toch een mooi staaltje van doorzettingsvermogen, leergierigheid, wilskracht, inzet en discipline had getoond.
Kortom, mijn doel heb ik niet (helemaal) bereikt, maar de weg naar mijn doel heeft me zoveel meer opgeleverd. En deze kijk op de zaak maakte me op slag weer positiever en tevredener over mezelf.
Zo gebeurt het wellicht ook wel eens dat je er niet in slaagt om jouw kijk op een situatie te veranderen. Je krijgt jezelf niet losgetrokken van de negatieve gedachten en je blijft hangen in een sombere gemoedstoestand: “Ik kan niets, ik geraak nergens, ik ben niets waard, …”.
Dat is helemaal oké. Dat overkomt iedereen. Ik ben ook niet elke dag ‘little miss sunshine’.
Merk je echter dat je blijft hangen in deze gedachten en ze een impact krijgen op je manier van functioneren en op je emotionele toestand, dan is het nuttig om even een coach onder de arm te nemen.
We geven je concrete kapstokken om jouw perceptie terug te brengen naar de realiteit.
We brengen terug boven water wie je bent en om welke redenen je heel waardevol bent.
We laten je met deze aanpak jouw energie en gemoedsrust terugvinden.
Meer nog: je wordt meer gewapend om zelf nieuwe tegenslagen het hoofd te bieden en het op een andere manier aan te pakken.
Welke focus verkies jij?
De focus op het doel of op de afgelegde weg?
www.releve-coaching.be
